Hipermediatyzacja rzeczywistości – wzrastanie dziecka i nabywanie kompetencji medialnych w obliczu wyzwań współczesności
pdf

Słowa kluczowe

hipermediatyzacja
rzeczywistość zapośredniczona
nowoczesne technologie
wychowanie
rozwój dziecka

Jak cytować

LICHTAŃSKA, K. Hipermediatyzacja rzeczywistości – wzrastanie dziecka i nabywanie kompetencji medialnych w obliczu wyzwań współczesności. Konteksty Pedagogiczne, [S. l.], v. 1, n. 18, p. 83–94, 2022. DOI: 10.19265/kp.2022.1.18.349. Disponível em: https://kontekstypedagogiczne.pl/kp/article/view/349. Acesso em: 22 grudz. 2024.

Abstrakt

Nowe media stawiają przed rodzicami, nauczycielami i wychowawcami kolejne wyzwania, a jednym z nich jest dostępna i często nieograniczona przestrzeń cyfrowych technologii. Przez jej szybkość, interaktywność i zasięg stała się ona, obok rodziny i grupy rówieśniczej, środowiskiem wzrastania i kształtowania się dziecka – jego kompetencji, umiejętności i wiedzy. Świat realny i świat wirtualny zdają się przenikać i zacierać wyraźne dotąd granice między sobą. Stajemy się uczestnikami hiperrzeczywistości, czyli świata zapośredniczonego przez cyfrowe narzędzia. Autorka w niniejszym artykule wymienia pozytywne i negatywne aspekty zjawiska hipermediatyzacji, zwracając szczególną uwagę na najmłodszych jej odbiorców, dla których media stają się źródłem zdobywania pierwszych doświadczeń.

https://doi.org/10.19265/kp.2022.1.18.349
pdf

Bibliografia

Andrei, M. (2015). Blind Woman Uses eSight to See Her Baby For the First Time. Health & Medicine, Technology, https://www.zmescience.com/medicine/blind-woman-sees-27012015/ [dostęp: 21.10.2022].

Baudrillard, J. (2005). Symulakry i symulacja, tłum. S. Królak. Warszawa: Wydawnictwo Sic!.

Cieszyńska, J. i Korendo, M. (2007). Wczesna interwencja terapeutyczna. Stymulacja rozwoju dziecka od noworodka do 6. roku życia. Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.

Cieszyńska-Rożek, J. (2013). Metoda Krakowska wobec zaburzeń rozwoju dzieci. Z perspektywy fenomenologii, neurobiologii i językoznawstwa. Kraków: Wydawnictwo Omega Stage Systems Jędrzej Cieszyński .

Chojak, M. (2019). Neuropedagogika, neuroedukacja i neurodydaktyka. Fakty i mity. Warszawa: Wydawnictwo Difin.

Gardner, H. (2009). Inteligencje wielorakie. Warszawa: Wydawnictwo MT Biznes.

Gentilucci, M. i Dalla Volta, R. (2007). The Motor System and the Relationships between Speech and Gesture. Gesture, 7(2), 159–177. DOI: 10.1075/gest.7.2.03gen.

Grzyb, B. (2017). CAVE 3D – World Of Virtual (And Real) Dreams Of Disabled Children About Rehabilitation In A Play – Pedagogical Approach. Diagnostika A Poradenstvív pomáhajících profesích, 1(1), 20–29.

https://biuroprasowe-uni-lodz.prowly.com/62560-deep-fake-zycie-edytowalne-jak-ratowac-ludzkosc [dostęp: 20.12.2022].

https://fundacjaiskierka.pl/2013/11/testowalismy-jaskinie-3d-na-politechnice-slaskiej/? doing_wp_cron=1579597267.6209359169006347656250 [dostęp: 20.12.2022].

Jankowska-Siuda, K. i Komorowska, M. (2010). Ciekawość świata. O pamięci i twórczości małego dziecka. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.

Jarvis, P. (2012). Osobowe uczenie się – uczenie się w działaniu. W: W. Jakubowski (red.), Kultura jako przestrzeń edukacyjna – współczesne obszary uczenia się osób dorosłych. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Klus-Stańska, D. i Kruk, J. (2009). Tworzenie warunków dla rozwojowej zmiany poznawczej i konstruowania wiedzy przez dziecko. W: D. Klus-Stańska i M. Szczepska-Pustkowska (red.), Pedagogika wczesnoszkolna – dyskursy, problemy, rozwiązania. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.

Kryśkiewicz, Ł. (2018). Szkolenia żołnierzy i przymierzalnie strojów. Gdzie stosuje się wirtualną i rozszerzoną rzeczywistość?, https://di.com.pl/szkolenia-zolnierzy-i-przymierzalnie-strojow-gdzie-stosuje-sie-wirtualna-i-rozszerzona-rzeczywistosc-59803 [dostęp: 3.10.2022].

Lasota, A. (2012). Jak małe dziecko poznaje rzeczywistość. O zabawie i komunikacji we wczesnym dzieciństwie. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego.

Matczak, A. (2003). Zarys psychologii rozwoju. Podręcznik dla nauczycieli. Warszawa: Żak.

Musiał, E. (2014). Nowe technologie a przyjazne środowisko uczenia się. W: J. Morbitzer i E. Musiał (red.), Człowiek, media, edukacja. Kraków: Katedra Technologii i Mediów Edukacyjnych. Uniwersytet Pedagogiczny.

Pyżalski, J. (2016). Od paradygmatu ryzyka do paradygmatu szans: prorozwojowe i prospołeczne używanie Internetu przez dzieci i młodzież. W: M. Tanaś (red.), Nastolatki wobec internetu, Warszawa: Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa.

Samborska, I. (2013). Przestrzeń uczenia się dziecka – wyłanianie się wiedzy i kompetencji funkcjonalnych. W: J. Morbitzer i E. Musiał (red.), Człowiek, media, edukacja. Kraków: Katedra Technologii i Mediów Edukacyjnych. Uniwersytet Pedagogiczny.

Sartori, G. (2007). Homo videns. Telewizja i postmyślenie, tłum. J. Uszyński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.

Spitzer, M. (2013). Cyfrowa demencja. W jaki sposób pozbawiamy rozumu siebie i swoje dzieci, tłum. A. Lipiński. Słupsk: Wydawnictwo Dobra Literatura.

Stachura, K. (2014). Teoria symulakrów J. Baudrillard’a, https://problemywspolczesnej. wordpress.com/2014/11/17/teoria-symulakrow-j-baudrillarda/ [dostęp: 12.11.2022].

Tomasello, M. (2002). Kulturowe źródła ludzkiego poznawania, tłum. J. Rączaszek. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.

Żylińska, M. (2013), Neurodydaktyka. Nauczanie i uczenie się przyjazne mózgowi. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Na tych samych warunkach 4.0 Miedzynarodowe.

Prawa autorskie (c) 2023 Konteksty Pedagogiczne

Pobrania

Brak dostępnych danych do wyświetlenia.