Konteksty Pedagogiczne to półrocznik, którego wersją pierwotną jest wersja drukowana. Czasopismo w całości jest poświęcone problemom współczesnej edukacji. Tytuł czasopisma wyznacza płaszczyznę konfrontacji różnorodnych sposobów postrzegania, rozumienia i badania złożonej rzeczywistości edukacyjnej; płaszczyznę interparadygmatycznego i interdyskursywnego dialogu reprezentantów odmiennych opcji teoretycznych i metodologicznych. Konteksty stanowią w założeniu interdyscyplinarne forum wymiany myśli oraz prezentacji wyników i wniosków z badań naukowych w zakresie wieloaspektowego aktualizowania procesów edukacji, wychowania i innych rodzajów uczestnictwa społecznego w zmieniających się warunkach społeczno-kulturowych i cywilizacyjnych. Tytuł czasopisma podkreśla złożoność i wieloaspektowość poruszanej w czasopiśmie problematyki pedagogicznej i jej kontekstów. W założeniu umożliwia i pobudza do dyskusji wszystkie podmioty edukacji wokół najważniejszych dla współczesności problemów edukacyjnych, podejmuje problematykę bliską nie tylko naukowcom i badaczom, lecz także praktykom – zarówno nauczycielom różnych szczebli kształcenia, jak i specjalistom oraz terapeutom pracującym w różnych ośrodkach.
Zależy nam, by czasopismo stało się przestrzenią, która umożliwi przegląd literatury z kręgu zagadnień wyłonionych przez redaktorów oraz będzie przedstawiać doniesienia z najnowszych badań, a także sprzyjać wymianie doświadczeń i poglądów, co z kolei pozwoli na podejmowanie dialogu i wypracowywanie wspólnych rozwiązań.
Możliwość publikowania tekstów autorów reprezentujących różne dziedziny i subdyscypliny pedagogiczne zapewnia przedsięwzięciu transdyscyplinarny, wielowymiarowy charakter, co z kolei bezpośrednio przekłada się na prezentację szerokiego spektrum podejmowanych rozważań, mających na uwadze potrzeby współczesnego społeczeństwa, zarówno z punktu widzenia dziecka, jak i osoby dorosłej.
Aktualny numer
Uwzględnienie w pracy pedagoga podmiotowości dziecka stanowi swoisty wyznacznik i miernik wiedzy oraz umiejętności dobrego nauczyciela-wychowawcy. Stąd też jako źródło gotowych wskazówek i rozwiązań, wymagających czasami modyfikacji do warunków panujących we współczesnej przestrzeni edukacyjnej, może posłużyć spadek intelektualny pozostawiony przez Janusza Korczaka. Jego spuścizna oparta jest na przesłaniu, że dziecko to człowiek, mający swoje radości, ale też problemy, będący równoprawnym partnerem przeżywania, doświadczania i działania w otaczającym go świecie. Dlatego chcąc pełnić misję bycia dobrym nauczycielem-wychowawcą, musimy pamiętać, że – jak pisał Korczak – „dusza dziecka jest równie złożona jak nasza, pełna podobnych sprzeczności, tragicznie zmagająca się w odwiecznym: pragnę, ale nie mogę, wiem, że należy, ale nie podołam. Wychowawca, który nie wtłacza, a wyzwala, nie ciągnie, a wznosi, nie ugniata, a kształtuje, nie dyktuje, a uczy, nie żąda, a zapytuje, przeżyje wraz z dzieckiem wiele natchnionych chwil, łzawym wzrokiem nieraz patrzeć będzie na walkę anioła z szatanem, gdzie biały anioł triumf odnosi” (Korczak, 1992, s. 82).
Uświadamiając sobie znaczenie spuścizny pozostawionej przez J. Korczaka, należy pamiętać o jego słowach: „dziecko, sto masek, sto ról zdolnego aktora (…) – bacznie obserwuje dorosłych, śledzi ich czyny i słowa, przewyższa nas siłą uczuć, dorównuje w dziedzinie intelektu, brak mu tylko doświadczenia” (Korczak, 1957, s. 181). Różnica między dzieckiem a dorosłym wynika z posiadanego przez nich doświadczenia, dorosły bowiem nabywa je latami, ucząc się żyć w gąszczu złych i dobrych chwil oraz życzliwych i nieprzychylnych ludzi. Natomiast dzieci gromadząc doświadczenia, jednocześnie powinny otrzymywać nasze zrozumienie i wsparcie, by mogły stawać się diamentami.
Joanna Skibska
Bibliografia
Korczak, J. (1957). Wybór pism pedagogicznych. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo PZWS.
Korczak, J. (1992). Jak kochać dziecko. Warszawa: Jacek Santorski & Co Agencja Wydawnicza.