Konteksty Pedagogiczne to półrocznik, którego wersją pierwotną jest wersja drukowana. Czasopismo w całości jest poświęcone problemom współczesnej edukacji. Tytuł czasopisma wyznacza płaszczyznę konfrontacji różnorodnych sposobów postrzegania, rozumienia i badania złożonej rzeczywistości edukacyjnej; płaszczyznę interparadygmatycznego i interdyskursywnego dialogu reprezentantów odmiennych opcji teoretycznych i metodologicznych. Konteksty stanowią w założeniu interdyscyplinarne forum wymiany myśli oraz prezentacji wyników i wniosków z badań naukowych w zakresie wieloaspektowego aktualizowania procesów edukacji, wychowania i innych rodzajów uczestnictwa społecznego w zmieniających się warunkach społeczno-kulturowych i cywilizacyjnych. Tytuł czasopisma podkreśla złożoność i wieloaspektowość poruszanej w czasopiśmie problematyki pedagogicznej i jej kontekstów. W założeniu umożliwia i pobudza do dyskusji wszystkie podmioty edukacji wokół najważniejszych dla współczesności problemów edukacyjnych, podejmuje problematykę bliską nie tylko naukowcom i badaczom, lecz także praktykom – zarówno nauczycielom różnych szczebli kształcenia, jak i specjalistom oraz terapeutom pracującym w różnych ośrodkach.
Zależy nam, by czasopismo stało się przestrzenią, która umożliwi przegląd literatury z kręgu zagadnień wyłonionych przez redaktorów oraz będzie przedstawiać doniesienia z najnowszych badań, a także sprzyjać wymianie doświadczeń i poglądów, co z kolei pozwoli na podejmowanie dialogu i wypracowywanie wspólnych rozwiązań.
Możliwość publikowania tekstów autorów reprezentujących różne dziedziny i subdyscypliny pedagogiczne zapewnia przedsięwzięciu transdyscyplinarny, wielowymiarowy charakter, co z kolei bezpośrednio przekłada się na prezentację szerokiego spektrum podejmowanych rozważań, mających na uwadze potrzeby współczesnego społeczeństwa, zarówno z punktu widzenia dziecka, jak i osoby dorosłej.
Aktualny numer
Działania edukacyjne nastawione na dziecko oraz jego podmiotowe traktowanie powinny stawiać je w centrum uwagi i pomagać w podejmowaniu działań na rzecz niemarnowania jego zasobów. Szczególną rolę odgrywają tu placówki nastawione na dziecko, są one fundamentem kształcenia społeczeństwa zorientowanego na człowieka. Stąd też kształcenie uczniów ze zróżnicowanymi potrzebami edukacyjnymi jest powiązane z uznaniem prawa do bycia innym oraz działaniami na rzecz uczniów o różnych potrzebach i możliwościach. Edukacja ta odrzuca tradycyjne podejście do osób z niepełnosprawnościami, postrzegając niepełnosprawność jako doświadczenie ludzkości oraz jednocześnie gwarantując uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi równoprawny dostęp do edukacji (Baylis, 2002). Ten rodzaj nauczania i wychowywania stanowi pomoc we wspieraniu rozwoju każdego dziecka, a także przesuwa ważność realizacji programu na drugi plan. Każde dziecko jest bowiem wyjątkowe – posiada indywidualne cechy, zainteresowania, umiejętności, możliwości oraz potrzeby edukacyjne. „Wszystkie dzieci są wyjątkowe i wartościowe, a dzieci niepełnosprawne mają szczególną umiejętność pomagania innym w rozwijaniu takich cech jak: życzliwość, umiejętność współpracy i wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka” (Samad i Fairbairn, 2000, s. 121). Indywidualne spojrzenie i zróżnicowane traktowanie każdego dziecka mają gwarantować optymalny rozwój jednostki oraz umożliwiać pokonywanie ograniczeń.
Joanna Skibska
Bibliografia
Baylis, P. (2002). Edukacja włączająca. W: J. Bogucka, D. Żyro i T. Wejner (red.), Od nauczania integracyjnego do szkoły równych szans. Materiały z konferencji. Warszawa: Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej MEN
Samad, K. i Fairbairn, S. (2000). Równe szanse a integracja – z perspektywy szkoły powszechnej. W: G. Fairbairn i S. Fairbairn (red.), Integracja dzieci o specjalnych po¬trzebach wybrane zagadnienia etyczne (s. 111‒122), tłum. A Fus i W. Tabisz. Warszawa: Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej MEN.