Działania edukacyjne nastawione na dziecko oraz jego podmiotowe traktowanie powinny stawiać je w centrum uwagi i pomagać w podejmowaniu działań na rzecz niemarnowania jego zasobów. Szczególną rolę odgrywają tu placówki nastawione na dziecko, są one fundamentem kształcenia społeczeństwa zorientowanego na człowieka. Stąd też kształcenie uczniów ze zróżnicowanymi potrzebami edukacyjnymi jest powiązane z uznaniem prawa do bycia innym oraz działaniami na rzecz uczniów o różnych potrzebach i możliwościach. Edukacja ta odrzuca tradycyjne podejście do osób z niepełnosprawnościami, postrzegając niepełnosprawność jako doświadczenie ludzkości oraz jednocześnie gwarantując uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi równoprawny dostęp do edukacji (Baylis, 2002). Ten rodzaj nauczania i wychowywania stanowi pomoc we wspieraniu rozwoju każdego dziecka, a także przesuwa ważność realizacji programu na drugi plan. Każde dziecko jest bowiem wyjątkowe – posiada indywidualne cechy, zainteresowania, umiejętności, możliwości oraz potrzeby edukacyjne. „Wszystkie dzieci są wyjątkowe i wartościowe, a dzieci niepełnosprawne mają szczególną umiejętność pomagania innym w rozwijaniu takich cech jak: życzliwość, umiejętność współpracy i wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka” (Samad i Fairbairn, 2000, s. 121). Indywidualne spojrzenie i zróżnicowane traktowanie każdego dziecka mają gwarantować optymalny rozwój jednostki oraz umożliwiać pokonywanie ograniczeń.
Joanna Skibska
Bibliografia
Baylis, P. (2002). Edukacja włączająca. W: J. Bogucka, D. Żyro i T. Wejner (red.), Od nauczania integracyjnego do szkoły równych szans. Materiały z konferencji. Warszawa: Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej MEN
Samad, K. i Fairbairn, S. (2000). Równe szanse a integracja – z perspektywy szkoły powszechnej. W: G. Fairbairn i S. Fairbairn (red.), Integracja dzieci o specjalnych po¬trzebach wybrane zagadnienia etyczne (s. 111‒122), tłum. A Fus i W. Tabisz. Warszawa: Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej MEN.